Ama şimdi?
Her şeyin başına bir çıkar eklendi. İyilik bile karşılığı varsa yapılır oldu.
Bugün birine yardım ediyorsan, ilk soru şu oluyor:
Ne elde edeceksin?
Oysa iyilik dediğin şey beklentisizdi. Menfaat, ilişkilerin içine sinsice girdiğinden beri, insanlık arka plana itildi. Artık dostluklar bile çıkar ortaklığı gibi. Bir menfaatin varsa aranırsın, yoksa unutulursun.
Oysa insanın kıymeti, işe yaradığında değil, varlığında saklıydı eskiden.
Komşuluk bitti, çünkü duvarları değil; gönülleri ördük. Akrabalık zayıfladı, çünkü samimiyet yerine çıkar bağları kurduk. Sevgi yıprandı, çünkü menfaatin olduğu yerde gerçek duygular yeşermedi.
Herkes güçlüyle yan yana görünmek istiyor, Herkes kazananla yürümek istiyor. Ama kimse düşenin elinden tutmak istemiyor. Çünkü düşene fayda yok… Çünkü insanlık, hesaba gelmiyor artık.
Yeniden insanı hatırlamamız gerek. Menfaatin değil, vicdanın sesini dinlememiz gerek. Karşılık beklemeden yapılan bir tebessüm, bir selam, bir destek… İşte bunlar insanı yeniden insan eder.
Menfaat geçer, insanlık kalır.
Bugün ihtiyacın yok diye unuttuğun el, Yarın senin tutunacağın son umut olabilir.
O yüzden…
İyiliği çıkarla ölçmeyelim. Dostluğu hesapla tartmayalım. İnsanı, sadece insan olduğu için sevelim.